26 jan Verslag van 5 jaar coaching en crosstraining!
“Misschien kun je via-via aan een ElliptiGo komen.”
Zo luidde afgelopen voorjaar het bericht van Frank na mijn wederom met veel rood ingekleurde, teruggestuurde trainingsbestand.
Al bijna een jaar kampte ik met lage rugpijn, uitstralend naar linkerbil, hamstring en knie. Zorgzame behandelingen door osteopaat, chiropractor en manueel therapeut gaven helaas maar tijdelijke of beperkte verlichting. De feedback die ik Frank stuurde leek gaandeweg meer op medische communique’s, de schema’s die Frank terugstuurde op revalidatieprogramma’s. En ondertussen kwam de Ironman van Frankfurt steeds dichterbij.
Ik had nog helemaal nooit van een ElliptiGo gehoord.
- Hanglamp van Ikea?
- Dressuurpaard van Anky van Grunsven?
- Nieuwe elektrische tandenborstel van Philips?
- Elliptigosaurus Rex, prehistorische loopvogel?
Het door Frank meegestuurde linkje leidde me naar een zonovergoten parkeerterrein in een Amerikaanse villawijk, vermoedelijk ergens in Californië. En binnen de kortste keren zoefden ze door het beeld: de ElliptiGo’s.
Het bleken cross-trainers te zijn zoals je die in de sportschool tegenkomt, maar dan in een outdoor-uitvoering. Dat wil zeggen: een ElliptiGo heeft wielen, een stuur en je kunt er letterlijk mee vooruit. Het geheel ziet er uit als een reusachtige step.
Een korte rondblik op internet leerde me dat ze prijzig zijn: het instapmodel met drie versnellingen kost nieuw 1499 euro, oplopend naar 3999 euro voor het topmodel met elf versnellingen. Het aanbod op Marktplaats was beperkt en ook hier waren de vraagprijzen nog fors. Maar tot mijn verrassing bleken ze ook te huur. En nog wel bij mij in de buurt, terwijl de huurlocaties zeer beperkt zijn.
Na een geslaagde testrit heb ik een aantal keren getraind op de ElliptiGo. Meestal megecombineerd met een loop- of fietstraining.
Voordeel: Wel de loopbeweging, niet de schokbelasting. Bovendien uitstekend voor het verbeteren van de rompstabiliteit.
Op pad met de ElliptiGo trek je veel bekijks, merkte ik. Mocht je in het dagelijkse leven om aandacht verlegen zitten dan is dit apparaat wellicht je ding. Onderweg zag ik veel eerst verbaasde en daarna vaak meewarig lachende blikken van medeweggebruikers. Opmerkingen over mijn vermoedelijke seksuele geaardheid waren niet van de lucht. Het deerde me niet want ik was lekker buiten en kon weer trainen voor de Ironman.
Nadelen zijn er ook: de ElliptiGo maakt aardig wat lawaai, een schrapend geluid, veroorzaakt door de geleidewieltjes in de rails. Dat went wel, maar is toch een beetje jammer. Verder is het een groot apparaat dus niet zo gemakkelijk in huis te stallen.
Eind mei was de halve triathlon van Nieuwkoop, en die had ik aangemerkt als test. In een paar woorden: zwemmen was zwemmen, fietsen deed ik met de rem erop en de twintig kilometer lopen ging probleemloos. Test geslaagd.
En zo stond ik een maand later toch nog met mijn voeten in het mulle zand van het Langener Waldsee-strand te wachten op de start van de Ironman Frankfurt.
Ik had er wel vertrouwen in: het zwemmen was in orde, de nodige rondjes Markermeer waren gefietst, het aantal loopkilometers was weliswaar beperkt maar aangevuld met nog wat trainingen op de Elliptigo. En hoe het afliep is te lezen in onderstaand verslagje dat ik daags na thuiskomst aan Frank schreef.
Tjonge Frank, zo’n Ironman is een hele kermis die je maar het beste voor lief kunt nemen.
Zwemmen gebeurde veertien kilometer buiten Frankfurt, dus op zaterdag moesten daar de fiets plus fiets- en loopspullen worden ingeleverd. Dat betekent goed nadenken, checken en nog eens checken zodat je niks vergeet. Na een korte maar goede nachtrust zondagochtend in alle vroegte met mijn vrouw naar de opstapplaats gelopen vanwaar bussen ons naar de zwemstart zouden brengen. Daar stond een enorme rij van atleten, al dan niet met aanhang, en het duurde een klein half uur voordat wij aan de beurt waren om in te stappen. Mijn vrouw moest uiteindelijk als niet-deelnemer met een andere bus.
Eindelijk aangekomen bij de Langener Waldsee had ik nog maar een kwartiertje voordat de wisselzone zou worden gesloten. Bandjes bijpompen, wc-bezoek, inleveren van bidons voor onderweg en droge kleding voor na afloop: het ging allemaal precies. Fietsschoenen, helm en bril liet ik uit tijdgebrek maar in de transitionbag zitten.
Toen naar de start en nog een half uur wachten temidden van alle deelnemers. Ik was heel blij er te mogen staan.
Het zwemmen ging ontspannen en voor mijn doen goed: 1.07.54. Bij het pakken van mijn fiets bleek mijn achterband lek. Dat gaf wat oponthoud maar daarna als een tierelier gefietst: 5.22.52, dat is 33,54 k/u. Voeding, hartslag: alles dik in orde. Ik kwam fris van de fiets, ging op een drafje de wisseltent in en luttele momenten later hup het loopparkoers op. Eerst maar lekker lopen en niet op het klokje kijken. Beetje stramme rug en wat pijnlijke linkerbil maar na een paar kilometer verdween dat enigszins.
Eerste tien kilometer binnen de vierenvijftig minuten. En dat kon ik moeiteloos volhouden. Voeding en hartslag (niet te hoog of te laag) onder controle. Tjonge, ik was bezig aan mijn beste LD ooit en bulkte van de moraal. Op verschillende plaatsen van het looprondje stond mijn lief me aan te moedigen. En toen, ergens na zeventien kilometer, van het ene op het andere moment, pijn in mijn linkerknie. Die pijn werd steeds heviger dus uiteindelijk even gestopt om te rekken. Daarna ging het wel weer.
Helaas kwam de pijn steeds sneller terug en moest ik steeds vaker stoppen tot ik na dertig kilometer geen honderd meter meer aaneen kon joggen. Daar kwam ik mijn lief weer tegen en toen ik haar zag was het genoeg. Ik had het laatste rondje kunnen wandelen maar op zo’n manier wilde ik niet finishen. Dus na 9.49.04 drukte ik op de stopknop van mijn horloge. Het was weloverwogen en ik heb er geen spijt van.
Na afloop alle spullen opgehaald, een heel gedoe, terug naar het hotel, gedoucht en vervolgens op zoek naar een restaurant. Onderweg zagen we deelnemers die nog steeds met hun race bezig waren. Strompelend en schuifelend maar onverzettelijk.
Een ontzaglijk grote schnitzel met champignons in roomsaus verorberd, weggespoeld met een grote pot Schwarzbier. Aan tafel gevoelens van teleurstelling en berusting.
Maandagochtend weer naar huis gereden, kinderen uit school gehaald en ze lekker geknuffeld. Na het eten nog even gevieren een verkwikkende duik genomen in de Sloterplas die er in het avondzonnetje mooi bij lag. Nu spierpijn, een loom lijf en enigszins ontgoocheld maar dat komt allemaal wel weer goed.
NAWOORD
Inmiddels ben ik sinds kort, na bijna vijf jaar, gestopt met trainen op schema’s van Frank. Het was een weloverdachte beslissing. Minder beschikbare trainingsuren en een tegensputterend lichaam vormen de hoofdredenen. Al gaat het met het laatste best goed.
Frank, dank voor vijf heerlijke jaren in je stal. Ze zijn voorbij gevlogen. Ik heb het heel intens beleefd. Uit je hele begeleiding sprak veel liefde voor en kennis over de triathlon-sport. Dank voor je zorgzaamheid voor mij als coachee. Je was betrokken en soms ook mooi nuchter.
Onder jouw begeleiding heb ik aan mijn eerste en daarna nog vier andere LD’s deelgenomen. De laatste is onvoltooid gebleven maar ik droom ervan die vijfde nog eens te kunnen volbrengen.
Met hartelijke groet,
Toon
Amsterdam, januari 2017